یک حقیقتِ محض که در مورد تمام انسان ها صدق میکند این است که ؛
آدمی ، محال است بزرگترین دست آورد زندگی اش را زمانی فراموش کند !
امکان ندارد مخترعی ، بهترین اختراعش را حتی در زمانِ پیری از خاطر ببرد .
یا محال است یک فاتحِ جنگی وجب به وجبِ خاکی که تسخیر کرده را یادش نماند ، حتی اگر موجی باشد !
یا مثلا خودِ من ...
خودِ من محال است عشقی که با تو تجربه کردم را ثانیه ای از یاد ببرم ، حتی اگر نباشی ...
ناسلامتی تو بزرگترین دست آوردِ زندگی ام بودی عزیزِ جانم...
زَن
دوست داشتن نصفه و نیمه نمی فهمد !
یک زن را ،
یا باید پرستید
یا به حال خود رها کرد
خاکستری فرسوده اش میکند ....
بیشتر از نبودنت ،
بیشتر از سیاه مطلق
کلافه است...
سرش را به بازویم تکیه می دهد
میگویم چرا نمی خوابی جانم؟
میگوید کلافه ام، چند کلمه حرف بزنی خوابم میبرد
میپرسم چه بگویم این وقت شب؟
میگوید چه می دانم... مثلا از مهمترین اتفاق امروز بگو...
پیشانی و چشمانش را میبوسم و میگویم این هم مهمترین اتفاق امروز
لبخند میزند
دستم را میان دستانش میگیرد
چشمان اش را میبندد و به خواب میرود!
از آن گوشه ی پنجره، نور ماه روی صورت اش افتاده
در تاریکی مینشینم و سیر نگاهش میکنم
دست میکشم روی ابروهایش
در خوابی عمیق است
کلافگی اش بوسه بود که رفع شد الحمدلله!
❤❤ 💏💏❤❤
